Υπάρχουν βιβλία για την υποταγή των συνηθισμένων, και υπάρχουν βιβλία για τον συγκλονισμό των εκλεκτών.
Τα πρώτα, συνηθισμένα και εκδιδόμενα στην δημοσιογραφική αθλιότητα τής εποχής μας, δεν γεννούν καμμία αντίδραση γιατί έχουν αποστεωμένη επιστημονικότητα.
Αναδύονται πάντα στην αθλιότητα τής ένδειας των εποχών.
Τα δεύτερα, αντίθετα, αναδυόμενα από ένα άχραντο μεγαλείο ψυχής, εκφράζουν την πραγματικά ύψιστη επιστημονικότητα, την βαθύτερη ουσία της, δηλαδή το πέρασμά της σε μια άλλη ανώτερη πνευματικότητα, εκείνη που μόνο μια ανώτερη αξιότητα μπορεί να κατανοήσει.
Το βιβλίο του Συνταγματάρχου των Ειδικών Δυνάμεων κου Πλουμή, εντάσσεται και αναφέρεται σε αυτή την κατηγορία, διότι κάτω από το επιστημονικό κέλυφος και την έξοχη επιστημονικότητα, εκφράζει ένα άλλο προσευχητικό μεγαλείο, το ουράνιο μεγαλείο του Έλληνα ηγέτη, του πραγματικού σοφού, του εκλεκτού τής Αρχιστρατήγου που ο ουρανός ανταποκρίνεται στην προσευχή του!
Και αυτό είναι ίσως η μεγαλύτερη στρατηγική και η μεγαλύτερη επιστήμη!
Το βιβλίο διατρέχει ένας θλιμμένος πόνος, ένας αόρατος αρμός πού κάτω από την έξοχη επιστημονικότητα, η οποία εκφράζεται με τέλεια διάθρωση, αναδύεται ο πόνος του ηγέτη για την υπεράσπιση των ιδεωδών του – χαρακτηριστικό διαχρονικό όλων των μεγάλων ηγετών στην Ιστορία -, αλλά παράλληλα και ο πόνος του χαρισματικού ηγέτη που οι πολιτικές συμβιβασμού και ηττοπάθειας δεν τον αφήνουν να είναι Ηγέτης – ιδιαίτερο χαρακτηριστικό των μεγάλων Ελλήνων που οι άλλοι «Έλληνες» δεν τους αφήνουν να γίνουν ηγέτες στην Ιστορία.
Το βιβλίο χαρακτηρίζεται από ένα υπέροχο κέλυφος επιστημονικότητας, από μία πανοπλία εξωτερικής διάθρωσης και στρατηγικότητας, ώστε να μην μπορούν οι φθονεροί να πολεμήσουν την ουσία του.
Αναπτύσσει την αντιστοιχία των μορφών προσωπικοτήτων ως αντιστοιχία των ηγετών (σ. 27-32), τον σοφό ηγέτη που νοιώθει την «εσωτερική βοή των γεγονότων που τα προσέχουν ευλαβείς» (σ. 33-35), τα θεμέλια τής ηγεσίας, τις στρατιωτικές αρετές (σ. 36-53), τα συστήματα πολέμου περιβάλλοντος και αλλαγής στο μοντέρνο ψηφιακό και προσωμοιωτικό περιβάλλον μάχης (σ. 108-181), την ηγεσία στην μάχη, κ.λπ.
Το βιβλίο διατρέχουν διάσπαρτες απόψεις μεγάλων ανδρών, από τον Κλαούζεβιτς μέχρι τον Τσώρτσιλ και από τον Σωκράτη μέχρι τον Αϊζενχάουερ, τα οποία διαρθρώνονται ώστε να συνοψίσουν την δομή και το νόημα κάθε κεφαλαίου.
Όλα αυτά είναι εξαιρετικά σημαντικά, αλλά εάν προσέξει κανείς εκφράζουν μόνο το εξωτερικό κέλυφος.
Όλα αυτά είναι επιφαινόμενα για το βαθύτερο νόημα του βιβλίου!
Το βιβλίο διατρέχει μια άλλη βεβαιότητα, που είναι και η κρυμμένη θλίψη του συγγραφέως, μία κρυμμένη πίστη, κάτι βαθιά κρυμμένο, μία ανώτερη μεταφυσική βεβαιότητα, μία ανώτερη μεταφυσική υφή:
Και αυτή είναι ότι υπάρχει τελικά κάτι άλλο που πλάθει τον ηγέτη, και ειδικά τον Έλληνα, Ορθόδοξο ηγέτη, πάνω από την στρατιωτική τέχνη, πάνω από την στρατηγική υφή, πάνω από την μελέτη των γεωπολιτικών σταθερών:
Αυτό είναι μία ανώτερη πρόνοια, μία έκκληση προσευχής, μία ανεξιχνίαστη ανταπόκριση του παντός στο ουράνιο θυμίαμα έκκλησης τής προσευχής του, αυτού του όντως ηγέτη (που σήμερα οι πολιτικές δεν τον αφήνουν να εκφράσει το ανώτερο ιδανικό του), μία προσευχή που όλοι οι μεγάλοι ηγέτες των Ορθόδοξων λαών ήξεραν, και εφάρμοζαν, γιατί ερχόταν σε αυτούς από την ουράνια μεταφυσική τής αποκάλυψης του αδιόρατου μέλλοντος της ιστορίας!
Είναι σαν αυτό που είπε ο μεγάλος Αλεξάντερ Σουβόροφ όταν περνούσε την περίφημη «γέφυρα του διαβόλου» στις Αλπεις (μόνο αυτός και ο Αννίβας το κατόρθωσαν): Κατάφερα να ξεπεράσω την «γέφυρα του διαβόλου» γιατί πρώτα με την προσευχή μου είχα καταφέρει να ξεπεράσω τον ίδιο τον διάβολο!
Μια άλλη «παράξενη τριάδα», πέρα από την τριάδα του Κλαούζεβιτς που αναφέρεται στο βιβλίο, διατρέχει την Ιστορία, και αυτή είναι η αγία Τριάδα των Ιερών και των Οσίων του Έθνους, που οι δυτικοί ηγέτες σπάνια ήξεραν, και ανεξιχνίαστα αναζητούσαν να ψηλαφήσουν, η Ιερή Τριάδα τής ανταπόκρισης του ουρανού στο θυμίαμα του πονεμένου!
Είναι αυτό που λέγεται ότι συνήθιζε να λέει ο Ναπολέων: «Όταν η θεϊκή μοίρα πάρει το χέρι της από πάνω μου είμαι σαν άχυρο που το οδηγεί ο άνεμος και ούτε και εγώ ξέρω πού πηγαίνω».
Αλλά εμείς που δεν έχουμε μοίρα αλλά θεϊκή πρόνοια, και αναζητούμε να είμαστε σαν τον Ταγματάρχη Παπαμελετίου (σ. 142-143) που έσωσε το Αεροδρόμιο Λευκωσίας γιατί υπάκουσε σε ανώτερη διαταγή, στην «λάμψη τής αστραπής και όχι τής πυγολαμπίδας» (σ. 70), εμείς γνωρίζουμε και τον πόνο τής «πολιτικής του εφικτού» που κυριαρχεί στον σύγχρονο μεταμοντέρνο κόσμο και κάνει το θαύμα ανέφικτο.
Και εδώ δεν έχουμε την διπλή βωμολοχία του στρατηγού Πάττον με την οποία προσπαθούσε να εμπνεύσει τους στρατιώτες, και η οποία είναι φαινόμενο της έκπτωσης του αμερικάνικου πολιτισμού, ο οποίος είναι ψευδεπίγραφη μορφή θάρρους ως συνέχιση τού εμπορίου με την μορφή τής Ιδέας (αν θα θέλαμε να παραλάξουμε λίγο τον Κλαούζεβιτς), αλλά έχουμε μάλλον στην θέση τής άθλιας βωμολοχίας μία ιερότητα θυμιάματος, ένα θυμίαμα που ανεβαίνει από την έκκληση μιάς προσευχής, μια ανταπόκριση των αιωνίων μαρτύρων που ως ουράνιο τάγμα υπακούει στην άχραντη έκκληση του πονεμένου ηγέτη τής Αγίας Πατρίδας.
Τι θα ήταν ένας ελληνικός στρατός χωρίς ιερότητα θυμιάματος, χωρίς την ανταπόκριση στην μυστική βοή των εκλεκτών;
Ηγέτης είναι αυτός στον οποίο αποκαλύπτεται ένα ουράνιο θάρρος, τολμά όχι από θρασύτητα, αλλά επειδή του έχει αποκαλυφθεί μια υπέρτερη διαταγή, όπως στον Ταγματάρχη Παπαμελετίου ο οποίος δεν υπάκουσε σε ψευδεπίγραφες διαταγές, αλλά στην υπερχρονική αποκάλυψη του Θεού!
Το βιβλίο, ως γνήσια ηγετικό πόνημα, μας διδάσκει ότι οι εκλεκτοί ηγέτες δεν υπακούουν. Προφητεύουν!
Η, καλύτερα μπορεί να ειπωθεί, υπακούουν στην προφητεία τους!
Και το βιβλίο μας ωθεί να παραλλάξουμε δυτικές αρχές ηγέτη με ορθόδοξες αρχές, σοφής ηγεσίας, αποκαλυπτικής μορφής:
Εκεί έχουν βωμολοχίες, εμείς προσευχητικό θυμίαμα!
Εκεί έχουν συνειρμούς εξυπνάδας, εμείς σοφία προφητείας!
Εκεί έχουν πειθαρχία, εμείς την ταπείνωση του εκλεκτού που ακολουθεί την εντολή του Θεού!
Εκεί έχουν υποταγή σε εντολές παγκόσμιου πλούτου, εμείς ανυπακοή στο πνεύμα του κακού, υπακοή στην αγιότητα των Αγίων, και σοφία ενόρασης του αποκαλυπτικού μέλλοντος!
Εκεί προσαρμογή στις περιστάσεις, εμείς πεποίθηση στην ιερουργία του θαύματος!
Εκεί πολιτική του εφικτού, εμείς αγιότητα τής θαυματουργίας!
Ηγέτες σε εμάς είναι οι προφήτες τής αποκάλυψης και όχι οι μικροί τακτικιστές και έμποροι τής Ιστορίας!
Πόσο μικρή και άθλια φαίνεται η βωμολοχία του Πάττον μπροστά σε ένα τέτοιο θυμίαμα!
Η παράδοξη τριάδα του Κλαούζεβιτς γίνεται τώρα η Αγία Τριάδα του Έθνους μας, γίνεται προσευχή του Κολοκοτρώνη στην οποία όλη η πλάση ανταποκρίνεται, γίνεται άχραντη θλίψη του Μακρυγιάννη που πλάθει λογοτεχνία ενσάρκωσης, γίνεται θυμίαμα του Παπαφλέσσα που πλάθει Αγία Τράπεζα θυσίας.
Ηγέτης είναι εκείνος στον οποίο αποκαλύπτεται ένα ουράνιο θάρρος και όχι εκείνος που έχει ψευδεπίγραφες μορφές θυσίας, όπως το ύψος του δυτικού άθεου πολιτισμού, του οποίου η πιο υψηλή έκφραση είναι τα drones!
Και το βιβλίο τελειώνει ( όπως ίσως θα τελειώσει και η Ιστορία για να επέλθει η Αποκάλυψη ) με τον μοντέρνο ψηφιακό πόλεμο, με τα drones, και όλη την μοντέρνα τεχνοκρατία του σύχρονου ψηφιακού πολέμου.
Αλλά το βιβλίο, ως βιβλίο ενός γνήσιου Έλληνα, καταδεικνύει μία άλλη βαθύτερη, πνευματική εκδοχή:
Εφόσον πλέον είμαστε στις μεταμοντέρνες εποχές όπου η προσομοίωση ξεπερνά την πραγματικότητα και είναι πιο πραγματικότητα από την πραγματικότητα, ίσως για εμάς να υπάρχει μία ανεξιχνίαστη άλλη πραγματικότητα
Και αυτό είναι η ύψιστη μεταφυσική στρατηγική του ηγέτη που υπερχρονικά και αποκαλυπτικά καταδεικνύει ότι έχουμε και εμείς στην Πατρίδα μας μια άλλη προσομοίωση:
Και αυτό είναι ότι νοιώθουμε ότι έχουμε επάνω μας μία διαταγή, κάτι ανεξιχνίαστο και μυστικό, μια άλλη μεταφυσική προσομοίωση και ουράνια διαταγή, πέρα από μήκη και πλάτη τής γης, πέρα από την ένδεια των εποχών και τής Ιστορίας!
Και αυτό είναι ότι αυτή η προφητική, αγία και ουράνια διαταγή έχει δοθεί στο άγιο Εθνος των μαρτύρων μας από μία Αρχιστράτηγο, η οποία δεν παίρνει πίσω την προσευχή της, και αυτή η διαταγή τής Σωτηρίας του Έθνους μας δεν θα παρθεί πίσω ποτέ πιά!
Σήμερα που η Πατρίδα μας τρώει τα ξυλοκέρατα τής ασωτείας της και τής αρέσει να τα τρώει κιόλας, σήμερα που ανακουφιστικά αποδομείται κάθε αξία, και όπως θα έλεγε και ο μεγάλος ποιητής Φρειδερίκος Χαίλντερλιν «προς τι ποιητής να είμαι σε άχρηστους καιρούς» το βιβλίο του Συνταγματάρχη Πλουμή διαρθρώνει την αξία του ηγέτη σε μεγαλείο φιλοπατρίας, καρτερίας, ηθικής ανωτερότητας και ουράνιας πίστης, αναδύοντας αρχές και αξίες ηγεσίας ενός άλλου μεγαλείου σε αυτούς «τους πενιχρούς καιρούς».
Είναι ένα φωτεινό παράδειγμα απόπειρας λύτρωσης και πόνου για το πώς ένας ηγέτης θα γίνει αυτοθυσιαζόμενος και λυτρωτής για τον λαό του σε άχρηστες, μικρές εποχές!
Και επειδή την «μυστική βοή προσέχουν οι ευλαβείς» (σ. 33), και επειδή η μεγάλη Ιστορία γεννιέται από εκείνους που δεν υπακούουν στην πραγματικότητα, ο συγγραφέας του βιβλίου πρέπει να αισθάνεται υπερήφανος, όχι τι θα εκφράσουν εκείνοι που υπακούουν (ούτε καν στην μεγάλη καλοσύνη αλλά μάλλον) στην κακεντρέχεια, αλλά τι θα εκφράσει η καρδιά των εκλεκτών ανθρώπων για αυτόν, τι θα ειπωθεί για αυτόν από την καρδιά αυτών που κρατούν ανόθευτα στην μεγάλη, καλόκαρδη ψυχή τους, Πατρίδα και Ορθοδοξία!
Και νομίζω ότι από αυτούς ο συγγραφέας Συνταγματάρχης κος Πλουμής Μιχαήλ, ηγετικά, όπως ο ίδιος στον τίτλο έγραψε, θα έχει μία εκλεκτή, ηγετική δικαίωση!
Καθ. Δρ. Δρ. Γαϊτάνης Βασίλειος
